بررسی فراوانی و مقاومت دارویی استرپتوکوک پنومونیه مقاوم به درمان در بیماران مبتلا به اوتیت

سابقه و هدف: عفونت حاد گوش میانی یکی از عفونت‌های شایع دوران کودکی است. 80% از کودکان تا سن سه سالگی حداقل یک بار به این عفونت مبتلا می‌شوند. این تحقیق به منظور بررسی شیوع استرپتوکوک پنومونیه و الگوی مقاومتی آنتی‌بیوتیکی پنوموکوک در بیماران مبتلا به اوتیت به روش توصیفی مقطعی انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 60 نمونه از عفونت گوش میانی توسط پزشک متخصص جمع‌آوری شد. میزان حساسیت استرپتوکوک پنومونیه نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های آموکسی‌سیلین کلاولانیک اسید، اریترومایسین، ونکومایسین، تتراسایکلین، ریفامپین، سیپروفلوکساسین، سفکسیم، کلرامفنیکل و کوتریماکسازول مورد بررسی قرار گرفت. شناسایی و تایید ایزوله‌ها با استفاده از کشت و PCR انجام شد. یافته‌ها: از 60 نمونه به دست آمده 33 مورد (55%) مربوط به آقایان و 27 مورد (45%) مربوط به خانم‌ها بود. دامنه سنی بیماران 2 تا 26 سال بودند. از 60 ایزوله مورد بررسی 8 عدد (13%) استرپتوکوک پنومونیه جداسازی گردید. میزان مقاومت پنوموکو‌ های جدا شده در این مطالعه نسبت به اریترومایسین 67%، ونکومایسین 22%، تتراسایکلین 56%، سیپروفلوکساسین 56%، کلرامفنیکل 56%، ریفامپین 4/44% و سفکسیم 100%، کوتریماکسازول 8/77%، آموکسی‌سیلین کلاولانیک اسید22% گزارش شد. نتیجه‌گیری: استرپتوکوک پنومونیه از عوامل مهم اوتیت می‌باشد. در مطالعه ما میزان مقاومت به اکثر آنتی‌بیوتیک‌ها بالا بوده است به طوری‌که بیش‌ترین مقاومت مربوط به سفکسیم و کوتریماکسازول و کم‌ترین مقاومت مربوط به آموکسی‌سیلین کلاولانیک اسید بوده است. با توجه به افزایش ظهور سویه‌های مقاوم استرپتوکوک پنومونیه نسبت به درمان آنتی‌بیوتیکی رایج لازم است مطالعات جامع‌تری نسبت به الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی صورت گرفته و عامل ضد میکروبی مناسب جهت درمان اتخاذ گردد